W ramach Ius.Focus, cyklicznego przeglądu orzecznictwa prowadzonego przez wydawnictwo C.H.Beck, w którym kancelarii KMD.Legal powierzono bieżącą analizę spraw karnych, ukazał się komentarz prawników kancelarii – junior associate Mateusza Hołdy oraz adwokata Łukasza Strycharczyka poświęcony dwóm istotnym uchwałom Sądu Najwyższego dotyczącym przepisów ustawy o przeciwdziałaniu praniu brudnych pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz analogicznych przepisów ustawy Prawo bankowe dotyczących możliwości uznania środków zapisanych na rachunku bankowym jako dowodu rzeczowego i w konsekwencji ich blokowania na okres dłuższy niż przewidziany w omawianych przepisach.
Prawnicy kancelarii omówili w krótkim komentarzu dwie uchwały Sądu Najwyższe z dnia 13 października i 9 listopada 2021 roku, sygn. akt I KZP 1/21 oraz 3/21, w której Sąd Najwyższy dokonał wykładni przepisów artykułu art. 86 ust. 13 ustawy z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (Dz.U. z 2020 r. poz. 971) oraz art. 106a ust. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm.) dotyczących praktyki stosowanej przez prokuraturę polegającej na uznawaniu zapisów na rachunku bankowym jako dowodu rzeczowego, co powodowało przedłużenie blokady środków na takim rachunku poza ramy określone w omawianych przepisach. Sąd Najwyższy w obydwu uchwałach wyraźnie podkreślił, że zapis na rachunku bankowym nie jest dowodem rzeczowym w rozumieniu powyższych regulacji, a niniejsze przepisy muszą być interpretowane w sposób ścisły, uwzględniających i gwarancyjną funkcję.
Autorzy zaaprobowali stanowisko wyrażone w niniejszych uchwałach Sądu Najwyższego, wskazując że dotyczy ono istotnego zagadnienia ze względu na wyrażane w doktrynie wątpliwości dotyczące dotychczasowej praktyki stosowanej przez prokuraturę polegającej na wydawaniu postanowień w przedmiocie dowodów rzeczowych w stosunku do środków zgromadzonych na rachunku bankowym, co powodowało ich faktyczną bezterminową blokadę. W opracowaniu zwrócono również uwagę na fakt, że stanowisko Sądu Najwyższego odnajduje swoje odbicie we wcześniejszych orzeczeniach sądów niższych instancji oraz w poglądach wyrażanych w piśmiennictwie.